علامه قاضی طباطبایی و نماز

                           بسم المحبوب

حضرت علّامه آیت الله سیّد علی قاضی طباطبایی (رحمة الله علیه) از علمای بزرگ و استاد بسیاری از فقها و مراجع کنونی بودند. ایشان در سال  1366 هجری قمری 83 سالگی دار فانی را وداع کردند و به دیار  حق شتافتند. در اوصاف ایشان حرفهای بسیاری بیان شده و در شرح حالشان کتابها نوشته شده، زیرا ایشان در مسائل علمی و اخلاقی و عرفان بی نظیر بوده اند. نقل می کنند که بیماریشان در اواخر عمر عطش بود، می گفتند: در سینه ام آتش است،این آتش ساکت نمی شود و دائم آب می خوردند.

این عطش همان عشق واقعی به خدا و اهلبیت (علیهم السلام) بود. یکی از مسائل مهمّی که بسیار مورد توجه علّامه بود عشق به نماز و انجام آن در اول وقت بود به گونه ای که می فرمودند: اگر کسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد، مرا لعن کند.

یکی از شاگردانشان نقل می کنند که آقای قاضی فرزندی داشتند که خیلی مورد علاقه شان بود. پس از مدتی در حادثه ای از دنیا رفت. در آن روزهای غم انگیز به خدمت ایشان رسیدیم تا عرض تسلیتی کرده باشیم. ابتدا فرمودند: آن بچه تا الآن نزد من بود، شما آمدید او رفت، و سپس فرمودند: تمام همّ و غم دنیا در نزد من، تا اول الله اکبر نماز است.

   یکی از جملات بسیار زیبایی که از قولشان نقل شده و نشان دهنده اوج علاقه به نماز می باشد این است که می فرمودند: دو سه روز است در این فکرم که اگر در بهشت نگذارند ما نماز بخوانیم، چه بکنیم .(!)

بله رفقا، اینها هم، کسانی مانند ما بوده اند و با کمی توجه به حضرت حق و انقطاع از دنیا به این مقامات رسیده اند، که بسیاری از نعمتهایی که خداوند به ما می دهد به خاطر نفسهای قدسی آنان است. به امید روزی که ما هم در راه آنان قدم برداریم.

به امید آن روز که انتظارش شیرین است....