جریان شناسی بعد از انتخابات 1
بسم رب الشهداء و الصدیقین
این روزها وقتی به صحبت ها و نظریه های نخبگان سیاسی مخالف دولت و معترض نگاه کنید، احساس می کنید گویا خط مشی این بیانات تغییر کرده و رو به سوی دیگر می رود.
اگر جریانات و اعتراضات اواخر خرداد و تیر ماه را با دقت مورد بررسی قرار دهید، مشاهده می کنید که همه گروه های مخالف، چه تندروها و مخالفین نظام و چه کسانی که نظام را قبول داشتند ولی حامی 3 کاندیدای مقابل آقای احمدی نژاد بودند، تمام هدفشان زیرسوال بردن کارهای دولت در 4 سال گذشته و شخص رئیس جمهور و تخریب اذهان عمومی نسبت به خدمات دولت بود.
پس از حدود 2 ماه اغتشاش و اعتراض و آشوب های خیابانی که شعارهایشان غالبا در ذم دولت و رئیس جمهور بود، این جریان که با هدایت کامل بیگانگان و رسانه های خارجی و منافقین داخلی از ماه ها قبل از انتخابات طراحی و سازماندهی شده بود، وارد فاز دوم خود شد. در این فاز، پس از بسترسازی و تخریب افکار و بدبین کردن مردم نسبت به دولت، نوبت بر آن شد که پا را فراتر از دولت گذاشته و با جوسازی مبنی بر حمایت کامل رهبری از رئیس جمهور و مورد تایید بودن آقای احمدی نژاد نزد رهبری ، تیر خود را به سمت جایگاه ولایت فقیه در نظام و شخص رهبری هدف گیرند و با سست کردن اعتقاد مردم به رهبری و جناحی کردن ولایت فقیه، این موضوع را از مساله ای اعتقادی به جریانی سیاسی تبدیل کنند.
در راستای پیشبرد این هدف، که از آرزوهای چندین ساله تمام منافقین و مخالفان نظام و بیگانگان بود، تمام نیروهای خود را بسیج کرده و از هیچ تلاشی فروگذاری نکردند. در اقشار مختلف نفوذ کرده و متناسب با هر گروهی، از حربه ای استفاده می کردند. به عنوان مثال با نفوذ در برخی بزرگان و اساتید حوزه از آن ها خواستند تا در ضمن تدریس، با طرح شبهات در مورد اصل ولایت فقیه و زیر سوال بردن برخی کارهای رهبر، باب نقد آزاد را در مورد نظام و رهبری باز کنند و این مساله را که خط قرمزی درنظر عامه مردم، خصوصا طلاب بود، به خط سبزی تبدیل کنند. متاسفانه این کار انجام شد و مشاهده کردیم، کسانی در این ایام مورد امتحان الهی قرار گرفتند و نتوانستند موفق باشند، که هیچ کس چنین احتمالی را در مورد آنان نمی داد.
این نفوذ و القاء شبهه در دانشگاه ها و مجامع علمی و همچنین عموم مردم هم رواج یافت که در بیانیه های آقایان موسوی و کروبی می توان کاملا آن را مشاهده کرد.
این جریان ادامه پیدا کرد تا ماجرای توهین به عکس حضرت امام (ره) پیش آمد. این واقعه کمی مردم انقلابی را به خود آورد و زنگ خطری بود که این جریان در حال پیشروی به اعتقادات مردم می باشد، ولی متاسفانه واکنش های انجام شده آن طور که باید به موقع و کارساز نبود، به طوری که موجب شد بیگانگان بستر را برای ادامه فعالیت های خود مناسب ببینند.
بعد از این واقعه، جریان فوت آقای منتظری پیش آمد و سبب شد تا گروه مخالف، از این فرصت استفاده کرده و با بسیج نیروهای خود و شرکت در تشییع جنازه ایشان، در شهر مذهبی قم، هر چه خواستند به ولی فقیه و نظام و اعتقادات مردم توهین کرده و عقده های مانده در دل را خالی کنند.
باز هم جریان مخالف به این مقدار اکتفا نکرد و با تشکیل جلسات و برنامه ریزی و مشورت با بیگانگان، تصمیم گرفتند تا روز عاشورا در قالب دسته های عزاداری و با استفاده از پرچم اباعبدالله الحسین(ع) ، به خیابان ها آمده و با ایجاد آشوب و آتش زدن پرچم ها و تخریب اموال عمومی، واقعه ای همانند عاشورای سال 61 هجری را رقم بزنند و احساس کردند شاید این مورد هم مانند موارد قبل، با چند بیانیه محکوم شود و خاتمه پیدا کند.
اما این بار، در محاسباتشان سخت اشتباه کردند و دیدند که ملت ایران هنوز هم نسبت به اهل بیت (ع) و مخصوصا اباعبدالله الحسین (ع)؛ غیور هستند و این مساله را در قالب شرکت در راهپیمایی 9 دی ماه به همه جهانیان نشان دادند که به فرموده رهبر معظم انقلاب، 9 دی یوم الله بود که عظمت خداوند در قالب مردم تجلی یافت.
سران جریان مخالف و رسانه های بیگانه، پس از بازتاب واقعه روز عاشورا و دستگیری برخی عوامل توسط مراجع قضایی و وعده برخورد جدی و قاطعانه با این افراد، و همچنین با مشاهده راهپیمایی عظیم 9 دی ملت ایران، تصمیم گرفتند خط مشی خود را موقتا تغییر داده تا از بحران موجود و فشار زیادی که بر گروه و حزبشان وارد آمده، رهایی یافته و از سیاه چالی که در آن افتاده خارج شده و بتوانند دوباره به حیات سیاسی خود ادامه دهند.
شناسایی این تصمیم جهت بصیرت و بینش سیاسی صحیح در این برهه از زمان ضروریست که به علت طولانی شدن این مقاله، انشاالله در مطلب بعد به بیان و تحلیل آن خواهیم پرداخت .
اگر جریانات و اعتراضات اواخر خرداد و تیر ماه را با دقت مورد بررسی قرار دهید، مشاهده می کنید که همه گروه های مخالف، چه تندروها و مخالفین نظام و چه کسانی که نظام را قبول داشتند ولی حامی 3 کاندیدای مقابل آقای احمدی نژاد بودند، تمام هدفشان زیرسوال بردن کارهای دولت در 4 سال گذشته و شخص رئیس جمهور و تخریب اذهان عمومی نسبت به خدمات دولت بود.
پس از حدود 2 ماه اغتشاش و اعتراض و آشوب های خیابانی که شعارهایشان غالبا در ذم دولت و رئیس جمهور بود، این جریان که با هدایت کامل بیگانگان و رسانه های خارجی و منافقین داخلی از ماه ها قبل از انتخابات طراحی و سازماندهی شده بود، وارد فاز دوم خود شد. در این فاز، پس از بسترسازی و تخریب افکار و بدبین کردن مردم نسبت به دولت، نوبت بر آن شد که پا را فراتر از دولت گذاشته و با جوسازی مبنی بر حمایت کامل رهبری از رئیس جمهور و مورد تایید بودن آقای احمدی نژاد نزد رهبری ، تیر خود را به سمت جایگاه ولایت فقیه در نظام و شخص رهبری هدف گیرند و با سست کردن اعتقاد مردم به رهبری و جناحی کردن ولایت فقیه، این موضوع را از مساله ای اعتقادی به جریانی سیاسی تبدیل کنند.
در راستای پیشبرد این هدف، که از آرزوهای چندین ساله تمام منافقین و مخالفان نظام و بیگانگان بود، تمام نیروهای خود را بسیج کرده و از هیچ تلاشی فروگذاری نکردند. در اقشار مختلف نفوذ کرده و متناسب با هر گروهی، از حربه ای استفاده می کردند. به عنوان مثال با نفوذ در برخی بزرگان و اساتید حوزه از آن ها خواستند تا در ضمن تدریس، با طرح شبهات در مورد اصل ولایت فقیه و زیر سوال بردن برخی کارهای رهبر، باب نقد آزاد را در مورد نظام و رهبری باز کنند و این مساله را که خط قرمزی درنظر عامه مردم، خصوصا طلاب بود، به خط سبزی تبدیل کنند. متاسفانه این کار انجام شد و مشاهده کردیم، کسانی در این ایام مورد امتحان الهی قرار گرفتند و نتوانستند موفق باشند، که هیچ کس چنین احتمالی را در مورد آنان نمی داد.
این نفوذ و القاء شبهه در دانشگاه ها و مجامع علمی و همچنین عموم مردم هم رواج یافت که در بیانیه های آقایان موسوی و کروبی می توان کاملا آن را مشاهده کرد.
این جریان ادامه پیدا کرد تا ماجرای توهین به عکس حضرت امام (ره) پیش آمد. این واقعه کمی مردم انقلابی را به خود آورد و زنگ خطری بود که این جریان در حال پیشروی به اعتقادات مردم می باشد، ولی متاسفانه واکنش های انجام شده آن طور که باید به موقع و کارساز نبود، به طوری که موجب شد بیگانگان بستر را برای ادامه فعالیت های خود مناسب ببینند.
بعد از این واقعه، جریان فوت آقای منتظری پیش آمد و سبب شد تا گروه مخالف، از این فرصت استفاده کرده و با بسیج نیروهای خود و شرکت در تشییع جنازه ایشان، در شهر مذهبی قم، هر چه خواستند به ولی فقیه و نظام و اعتقادات مردم توهین کرده و عقده های مانده در دل را خالی کنند.
باز هم جریان مخالف به این مقدار اکتفا نکرد و با تشکیل جلسات و برنامه ریزی و مشورت با بیگانگان، تصمیم گرفتند تا روز عاشورا در قالب دسته های عزاداری و با استفاده از پرچم اباعبدالله الحسین(ع) ، به خیابان ها آمده و با ایجاد آشوب و آتش زدن پرچم ها و تخریب اموال عمومی، واقعه ای همانند عاشورای سال 61 هجری را رقم بزنند و احساس کردند شاید این مورد هم مانند موارد قبل، با چند بیانیه محکوم شود و خاتمه پیدا کند.
اما این بار، در محاسباتشان سخت اشتباه کردند و دیدند که ملت ایران هنوز هم نسبت به اهل بیت (ع) و مخصوصا اباعبدالله الحسین (ع)؛ غیور هستند و این مساله را در قالب شرکت در راهپیمایی 9 دی ماه به همه جهانیان نشان دادند که به فرموده رهبر معظم انقلاب، 9 دی یوم الله بود که عظمت خداوند در قالب مردم تجلی یافت.
سران جریان مخالف و رسانه های بیگانه، پس از بازتاب واقعه روز عاشورا و دستگیری برخی عوامل توسط مراجع قضایی و وعده برخورد جدی و قاطعانه با این افراد، و همچنین با مشاهده راهپیمایی عظیم 9 دی ملت ایران، تصمیم گرفتند خط مشی خود را موقتا تغییر داده تا از بحران موجود و فشار زیادی که بر گروه و حزبشان وارد آمده، رهایی یافته و از سیاه چالی که در آن افتاده خارج شده و بتوانند دوباره به حیات سیاسی خود ادامه دهند.
شناسایی این تصمیم جهت بصیرت و بینش سیاسی صحیح در این برهه از زمان ضروریست که به علت طولانی شدن این مقاله، انشاالله در مطلب بعد به بیان و تحلیل آن خواهیم پرداخت .
کلمات کلیدی :
