با کاروان حسین (ع) 4
بسم ربّ الشهید
ما وقتی در انسانها نگاه می کنیم، می بینیم که 4 نوع گریه داریم و یا به بیان بهتر به 4 علت اشک می ریزند:
1- گریه عقیدتی : گاهی اعتقادات انسان، انسان را به گریه وا میدارد. این نوع گریه بیشتر در در افرادی بوجود می آید که عقائد دین برای آنها بسیار مهم است و وقتی می بینند که مثلا در جامعه، حکمی از احکام الهی جاری نمی شود، بسیار برایشان سخت است و چه بسا این ناراحتی و نگرانی تا جایی پیش می رود که در تنهایی های خود با معبود خود اشک می ریزند و درد دل می کنند.
2 – گریه فضیلت طلبی : گاهی اوقات انسان در فراق از دست دادن استاد خوب و معلم اخلاق خود متاثر می شود و احساس می کند که فضیلت هایی را که از طریق الگوهای خود می توانست به آن برسد، دیگر از دست داده است و هیچ چیز دیگری نمی تواند جای آنها را پر کند. گریه مردم در ازدست دادن مراجع و مخصوصا حضرت امام خمینی (ره) بیشتر از این نوع بوده است. نقل می کنند که علامه طباطبایی، وقتی استادشان، آقای قاضی رحلت کردند، تا مدتها گریه می کردند و عطر نمی زدند.
3- گریه عاطفی : بسیاری از گریه های ما از این نوع می باشد و بخاطر برانگیخته شدن احساساتمان در مورد از دست دادن کسی می باشد که به آن شخص وابستگی خاصی داشته ایم و علاقه زیادی بین ما و او بوده است. اکثر اشکهایی که برای از دست دادن عزیزانمان می ریزیم از این نوع می باشد.
نقل می کنند که پیامبر (ص) به دیدن سعد بن عباده آمدند در حالیکه او در حالت احتضار بود و جلوی پیامبر جان داد. اشک بر گونه های پیامبر جاری شد. کسی به ایشان گفت : یا رسول الله ، چرا گریه می کنید؟ پیامبر (ص) فرمودند: خدا بخاطر اشک چشم کسی را محاکمه نمی کند. همچنین نقل می کنند که پیامبر (ص) کنار جنازه عمویشان حمزه آمد و فرمود : کجایی ای فاعل کارهای نیک، کجایی ای شیر خدا و شیر رسول خدا... و آنقدر اشک ریختند که از حال رفتند.
4- گریه بر مظلوم : خود خدا می فرماید: " لا یحب الله الجهر بسوء من القول الّا من ظلم " خدا دوست ندارد فریاد زدن را مگر بر کسی که به او ظلم شده است. خود خدا فریاد بر مظلوم را ذکر کرده، آنوقت چطور انسان مظلوم ببیند و ساکت باشد. گاهی اوقات مظلوم را باید با اشک یاری کرد.
همه ما انسانها دارای فطرتی هستیم که هر گاه ببینیم در گوشه ای بر کسی ظلم شده و توان دفاع از خود را ندارد، متاثر می شویم و سعی می کنیم به گونه ای او را یاری کنیم و این بخاطر حسّ نوع دوستی می باشد.
حال شاید شما بپرسید که این مطالب چه ربطی به بحث ما که در مورد علت گریه بر اباعبدالله (ع) بود، دارد؟؟
در جواب شما می گویم، مصیبت بر اهل بیت (ع) مخصوصا اباعبدالله (ع) مصداق تمام انواع گریه ها می تواند باشد، چون ایشان مظهر اعتقادات ما بودند، مظهر فضیلت و کمال انسانها بودند که با ازدست دادنشان الگویی بزرگ را از دست دادیم و همچنین به علّت اوج علاقه ما به خاندان عترت ، از جهت عاطفی هم بین ما شیعیان و ایشان، ارتباط عاطفی زیادی وجود دارد و همینطور در مظلومیت ایشان در صحرای کربلا و روز عاشورا، و ظلمهایی را که در حق ایشان وارد کردند هیچ کس تردیدی ندارد.
پس به همین دلیل است که در روایات، بر اشک ریختن بر ائمه تاکید شده و ارزش آن را بسیار زیاد بیان کرده اند. در روایتی آمده که همه چشمها در قیامت گریانند مگر چشمی که بر حسین (ع) اشک ریخته باشد.
در پایان از خدا می خواهیم، به حق این روزهای عزیز اشک چشممان را زیاد نماید.
به امید آن روز که انتظارش شیرین است...
کلمات کلیدی :
