اقتصاد ما عین سیاست ماست!
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام! در این ایام سرد سال مهمترین مسئله ای که باعث توجه و آگاهی اذهان عمومی به مسائل گذشته در وزارت نفت شد، بحث واردات گاز از ترکمنستان است. من قصد دارم در این مطلب، این مورد و موردی دیگر را کنار هم بگذارم و نتیجه گیری را به شما واگذار نمایم.
1)در سال 1376 قراردادی میان ایران و ترکمنستان منعقد می گردد که طی آن ، جمهوری اسلامی به واردکننده گاز از ترکمنستان تبدیل می شود. این قرارداد که برای واردات یک ماده اصلی و حیاتی در زندگی روزمره مردم است، باید باعث نگرانی مسئولین و آگاهان می شد و به آن تنها به چشم قراردادی کوتاه مدت نگاه می کردند، اما با گذشت ده سال که وزارت نفت، کاملا به این گاز وابسته شد، ترکمنستان در حرکتی قابل پیش بینی،گاز صادراتی خود را قطع نمود تا در قبال آن امتیازاتی از ایران بگیرد و احتمالا قیمت گاز را چند برابر افزایش دهد و البته پذیرش این موضوع از جانب مسئولان ایرانی،دور از ذهن نبوده است،چون از طرف مردم خود برای تامین انرژی تحت فشار هستند و راه دیگری ندارند. (مثال این حرکت را پارسال پس از قطع گاز اروپا توسط روسیه دیدیم. روسیه پس از قطع گاز ، گاز خود را چند برابر به اروپا فروخت)
2)در سال های حکومتداری دولت اصلاحات از سال 1376 تا 1384 نظریه اصلی وزارت نفت در مورد بنزین این بود که: تاسیس پالایشگاه در ایران برای ما صرفه اقتصادی ندارد و بهتر است برای کنترل مصرف بنزین، ماشین ها را تعمیر کنید یا الگوی تولید ماشین را تغییر دهید(!). این جواب که تنها یک فرافکنی از جانب مسئولان این وزارتخانه رمزآلود بود، با تعجب کارشناسان مواجه شده بود. برخی سوالاتی که در برابر این منطق می توان مطرح کرد عبارتند از:
الف) چطور است که برای ما که تولید کتنده نفت هستیم، تولید بنزین نمی ارزد ولی برای کشورهای خارجی این کار صرف دارد به طوری که از 13 کشوری که ما بنزین وارد می کردیم، چند کشور اصلاً تولید نفت نداشتند و نفت خودمان را به بنزین تبدیل می کردند و به ما می فروختند؟!
ب) آیا نمی دانند جمهوری اسلامی هر روز تحت شدیدترین حملات سیاسی و اقتصادی جهانیان است و وقتی در تامین این ماده حیاتی(بنزین) نیازمند آن ها باشیم، حتما آن ها از این اهرم برای دیکته نمودن خواسته های سیاسی شان بر ما استفاده خواهند کرد؟ ( نمود این قضیه در مصوبه کنگره آمریکا در ابتدای تابستان امسال برای تحریم واردات بنزین به ایران بود و خدا می داند اگر بنزین، سهمیه بندی نبود چه بر سر این ملت می آمد.)
ج) ما نفت خود را به صورت خام می فروشیم و این یعنی ازدست دادن میلیاردها دلار سرمایه به دلیل عدم ارزش افزایی نفت.
با عملیاتی که در پالایشگاه روی نفت انجام می شود، ارزش نفت به طور چشم گیری افزایش می یابد که با عدم انجام این کار،خدا می داند چقدر سرمایه از دستمان رفته است!
در پایان بهتر است یادآوری کنم آخرین پالایشگاه افتتاح شده در این کشور نفت خیز، در دوران اصلاحات، به سال 1378 بازمی گردد که شروع ساختش از دولت سازندگی بود.
اصل کلام:
اگر این مملکت بخواهد با نظریه های غربی و ماتریالیستی،اداره شود هیچ گاه به هیچ جا نخواهیم رسید. چون اصل و اساس این کشور با تمام کشور های دنیا فرق می کند. ما در این کشور ولی فقیه داریم، شهادت داریم، ایثار داریم و از همه مهمتر امام زمان(عج) داریم. باید در تمام عرصه ها از داشته های خود بیشترین استفاده را ببریم و هیچ راهی برای وابستگی خود به دیگر کشورها باز نگذاریم و باید تلاش کنیم تا آن ها به ما وابسته شود. ان شاالله
یاعلیالتماسدعا
کلمات کلیدی :
