مقام ابوطالب(ع)
سلام! 26 رجب سالروز وفات ابوطالب بزرگترین حامی پیامبر در سال های غربت و تنهایی است.یک کمی فرارسیدن این مناسبت رو دیر متوجه شدم و به همین خاطر نشد که این مطلب رو به موقع بذارم ولی خب عیب نداره! هر وقت ماهی رو از اب بگیری تازه اس!!!
از نسب و والدین ابوطالب نمی خواهم چیزی بنویسم چون هم طول می کشه و هم این چیزایی که می خوام بگم (شاید) مهم تر از فتوکپی شناسنامه حضرت ابوطالب باشه! فقط یادآوری کنم که ابوطالب منصب رفادت و سقایت (مهمانداری و آبرسانی حاجیان) را از پدر به ارث برده بود، ولی به دلیل تنگدستی، این منصب را در عوض بدهی‌ای که به عباس ین عبدالمطلب داشت، به او واگذار کرد.
محمد صلی الله علیه و آله و سلم که به توصیه ابوطالب با حضرت خدیجه (سلام الله علیها) ازدواج کرده و از توانایی مالی برخوردار بود، در سال قحطی، برای کاستن از بار عموی خود، یکی از پسران او، علی علیه السلام، را در خانه خود پذیرفت و به تربیتش همت گماشت.
بر اساس وصیت عبدالمطلب، کفالت محمد صلی الله علیه و آله وسلم بعد از فوت او بر عهده ابوطالب داشت و پس از فوت عبدالمطلب، محمد در هشت سالگی به خانه ابوطالب رفتند.
ابوطالب مردی سخاوتمند، تنگدست، اما بلند طبع بود. وی مردی سخنور و شاعر بود.ابوطالب بارها با اشعار خود از رسول خدا(ص) دفاع و حمایت کرد. از آن جمله، این شعر را در ماجرای پیمان قریشیان سرود:
والله لن یصلوا الیک بجمعهم ***حتی اوسد فی التراب دفینا
به خدا سوگند، قریش هرگز به تو دست نخواهد یافت، مگر آن روز که من به خاک سپرده شوم
فاصدع بامرک ما علیک غضاخته *** و ابشر بزاک و مر منک عیونا
مأموریت خود را آشکار کن که هیچ کوتاهی در تو نیست. به آنچه چشم ها از آن روشنی یافته بشارت ده
ودعوتنی و علمت انک ناصحی *** و لقد دعوت (صدقت) و کنت ثم امینا
تو مرا خواندی و من دانستم که خیرخواه منی و راست گفتی، در دعوتت رعایت امانت را کردی
ولقد علمت بان دین محمد*** من خیر ادیان البریه دینا
من دانستم که دین محمد برترین ادیان است
محمد صلی الله علیه و آله وسلم اندکی پس از ارتحال ابوطالب، وارد خانه او شد. ابوطالب را در پارچه‌ای پیچیده بودند. رسول خدا (ص) با عمویش این‌گونه سخن گفت:« ای عمو، مرا که یتیم بودم سرپرستی کردی، در کوچکی پرورشم دادی و در بزرگی یاریم کردی. خداوند از جانب من به تو پاداش خیر دهد.» آن گاه به علی علیه السّلام فرمان داد که پدرش را غسل دهد. (*)
امام صادق(ع) نیز به تمجید حضرت ابوطالب پرداخته اند و از زبان پدران خود این شخصیت بزرگ را تکریم فرموده اند:
روزی امیر المومنین علی (علیه السّلام)در میان مردم نشسته بود که مردی برخاست و به او چنین گفت:« ای امیرالمؤمنین، چگونه است که تو با این مقام و منزلتی که خدا به تو داده است، پدرت در دوزخ است و عذاب می‌کشد؟»(استغفرالله!)
امام به او فرمود:« ساکت باش، خداوند دهانت را بشکند! سوگند به خدایی که محمّد(ص) را به پیامبری برانگیخت، اگر پدرم برای تمام گناهکاران روی زمین شفاعت کند، خداوند می‌پذیرد.پدر من در دوزخ باشد در حالیکه پسرش تقسیم کننده‌ی بهشت و جهنّم است؟! سوگند به خدایی که محمّد(ص) را به حق به پیامبری برانگیخت، در روز قیامت، نور پدر من، همه‌ی نورها را خاموش می کند، جز پنج نور: نور محمد صلی الله علیه و آله، من، حسن(ع) و حسین(ع)، و 9 فرزند حسین(ع). نور پدرم از نور ماست، از همان نوری که خداوند پیش از دو هزار سال از خلقت آدم آن نور را آفرید.»(**)
حضرت امام جعفر صادق(ع) در حدیث دیگری می فرمایند:« داستان ایمان ابوطالب مانند ماجرای ایمان اصحاب کهف بود که ایمان خویش را مخفی داشتند، ولی شکر خداوند را آشکار ساختند؛ خداوند نیز به آنان دو بار پاداش عنایت کرد.» (***)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پاورقی
*. بحارالانوار، ج35، ص 68 و حدیث 1 ------ امالی صدوق
**. بحارالانوار، ج 35، ص 69 و حدیث 3 ------ احتجاج
***. بحارالانوار، ج 35، ص 72 و حدیث 7 ------ امالی صدوق
کلمات کلیدی :
