سلامت انديشي حکم مي کند که از معبر «خود» گذر کنيم وبه سمت «بي خود»ي ره پوييم.

هنوز دير نشده است .

مي توان دوباره در اين کشمکش وجود با احساس ظريف سپيده طلوع نمود ودرخشيد ونور پاشيد.

اگر با انگشتان لطيف آفتاب، کوبه ي دل را بکوبيم،يک سينه پر از آسمان آبي را مهمان درون خواهيم کرد و پر از طراوت خواهيم شد.

سر به زير پنجه هاي نور بايد داد.دل به راه عشق بايد سپرد .به سمت نيايش بايد آغوش گشود.

کاروان شقايق،پشت دروازه هاي شهر رسيده است.

يکبار ديگر مسافران آمده اند تا خستگي روزمرگي را از تن ها بگيرند.

به راستي سهم ما ،در اين بدرقه چه قدر است؟

**********

ممنون از لطفتون وعيدتون هم مبارك.